Oplegging sanctie CAO leidt tot afwijzing ontbinding arbeidsovereenkomst

Op basis van de toepasselijke CAO (het onderdeel ‘Plichtsverzuim’) kon de werkgever de werknemer die verwijtbaar had gehandeld, of nagelaten te handelen, onder meer de volgende sancties opleggen:

‘- schorsing met gehele of gedeeltelijke inhouding van salaris gedurende ten hoogste twee weken;
(…)
Dit onverminderd de bevoegdheid van de werkgever de arbeidsovereenkomst deswege, al dan niet wegens dringende reden, te beëindigen. In dat geval kan de werknemer tot het moment dat de arbeidsovereenkomst eindigt, worden geschorst met behoud van salaris.’

Toen de werkgever de Kantonrechter verzocht de arbeidsovereenkomst met de werknemer te ontbinden, constateerde de Kantonrechter dat de werkgever het verwijtbare gedrag al had gesanctioneerd door de werknemer te schorsen en het salaris van de werknemer twee weken (gedeeltelijk) in te houden. Het stond vast dat de werkgever deze maatregelen had genomen op basis van de toepasselijke CAO.

Wanneer de werkgever ervoor kiest de arbeidsovereenkomst te beëindigen, had de werkgever de werknemer moeten schorsen met behoud van salaris. Omdat de werkgever ervoor had gekozen de werknemer voor zijn verwijtbaar handelen de sanctie van schorsing met gedeeltelijke inhouding van het salaris op te leggen, kon in dat geval dan niet ook nog een beëindiging van de arbeidsovereenkomst volgen. Indien dat wel het geval zou zijn, zou sprake zijn van een dubbele sanctie ten aanzien van hetzelfde verwijtbare gedrag van de werknemer: namelijk schorsing met inhouding van salaris en beëindiging van de arbeidsovereenkomst. Dat druiste naar het oordeel van de Kantonrechter in tegen de wijze van sanctionering in het Arbeidsrecht. De verzochte ontbinding van de arbeidsovereenkomst op grond van het verwijtbaar handelen van de werknemer werd om die reden dan ook afgewezen. Wilt u meer weten omtrent het arbeidsrecht? Bekijk dan de arbeidsrecht pagina.